Miedzy nami ?Te?

Lubię kiedy zapachy przywołują wspomnienia. A jesień jest wyjątkowo wspomnieniowa. Obecna pachnie świętami sprzed dwóch lat. Słodko. Żadnych wyjątkowych wydarzeń. Zwykłe życie, inne od współczesności. Jeszcze studia, jeszcze teatr, jeszcze więcej swobody na co dzień i w umyśle.

Leżę na połówce nierozłożonej kanapy. Czuję jak różowy płyn przebija się przez krew w żyłach. Rozcieńcza ją, zagęszcza. Rozluźnia ścianki krwistych korytarzy. Rozlewa się. Czuję się lekko. Pod przymkniętym powiekami zaczynam delikatnie ?na niby? wirować. Coraz szybciej, aż pędzę szaleńczo i otwieram oczy ze strachu przez tą prędkością. A później znowu zamykam, i tak ciągle i ciągle. Bawię się tym. Sprawia mi to przyjemność. Myśli brak. Tak jest dobrze.

A gdzie się podział TWÓJ TEATR?

– Och ? infantylnie zaczerwieniona twarz blond dziewczęcia ? Och ? powtórzyła jeszcze ciszej.
Być może to wystarczy na wyjaśnienie. Teatr mam teraz w snach i? myślach pełnych nadziei.

– Hmm? Tak daleko..? ? surowy wzrok spod opuszczonych na nosie przyciemnianych okularów.

– Nie. Tak blisko. ? odpowiadam.

Teatr przechadza się ulicami mojego niedużego miasteczka. Przysiada na ławeczkach w parku, wymusza zatrzymywanie się samochodów na przejściach dla pieszych, nawet czasem przyspieszonym krokiem ucieka za róg przed czujnym okiem stróża miejskiego. Na niewielkim placyku z kostki brukowej przed nowoobecną, tęczową fontanną krzątają się pospiesznie postaci komedii dell?arte. Na pustym po 17 placu parkingowym zastygły wychudzone, czarne sylwetki aktorów teatru współczesnego. Ich twarze zamarły w wykrzywionych grymasach. Chyba będą przekonywać przechodniów o przykrym obowiązku życia.

– A tam, ? wskazuję palcem miejsce przed jedną ze szkół niedaleko centrum ? tam barwne, pstrokate podłoże kontrastuje z dekadenckimi strojami pracowników korporacji.

I dopisz sobie sama resztę. Pędząc do Domu, gdzie każda próba? sił ogranicza twoją potrzebę działania.

Ja już przysypiam, gdy zza ściany sen dogania urywany odgłos nadciągającej pobudki.