WSTĘGI APOLLINA I DIONIZOSA

Od czasów antycznych aż do współczesności sztuka teatralna rozwijała się w dwóch głównych nurtach. Pierwszy nazywany jest nurtem klasycznym, czyli apollińskim. Drugi natomiast określa się jako romantyczny i dionizyjski. Ich wyszczególnienia dokonał Fryderyk Nietzsche, a pogląd ów upowszechnił się na przełomie XIX i XX wieku.

Tak jak zostało to zauważone także w dziejach literatury, wyżej wymienione nurty przeplatają się ze sobą na przestrzeni wieków. Klasycyzm, wraz z jego charakterystycznymi cechami, czyli przede wszystkim świadomym wykorzystywaniem doskonałych form antycznych, powracał do teatru w epoce renesansu (odrodzenia), w klasycyzmie wieku XVII oraz neoklasycyzmie, czyli nowatorsko wykorzystanym klasycyzmie XVIII wieku. Romantyzm natomiast był dzieckiem epoki średniowiecznej, a następnie powracano do niego w XVII baroku, w czasach romantyzmu XIX-wiecznego oraz w neoromantyzmie. Termin „dionizyjski” odnosi się do braku skrępowania człowieka w wyrażaniu swoich emocji i namiętności, które charakteryzuje właśnie ten nurt w sztuce.