KIM JEST AKTOR?

Aktorstwo przez wiele stuleci rozumiane było jako wygłaszanie tekstu. Ten rodzaj sztuki był bardzo bliski sztuce oratorskiej. Aktorzy byli po prostu mistrzami w jednym z elementów retoryki, czyli wykonaniu. Ten wykonawca mógł tylko modulować swój głos, intonować go w odpowiedni sposób, nadawać mu inny ton, zmieniać tępo. To wszystko zmieniało znaczenie słów. Ubogi jednak taki aktor, którego tylko się słucha.

W okresie średniowiecza w najczystszej postaci objawiło się aktorstwo nazywane „uosobieniem”. Gra aktorska polegała na dodawaniu do tekstu mówionego szablonowych gestów. Ostatecznym celem wprowadzania tych zasad było stworzenie swoistego alfabetu mimiczno-gestycznego. Aktor w tym okresie nie komentował roli, tylko ją wykonywał i to w jak najbardziej czytelny sposób. Ruch i mimika były zaledwie powieleniem treści słów.

Wraz z okresem teatru elżbietańskiego powoli zaczął pojawiać się na scenie nowy model aktorstwa, który dopiero z początkiem XIX wieku zyskał pełną popularność wśród artystów. W nowożytnym teatrze aktor przestał być odległy od widza, a zbliżał się do niego poprzez „przeżywanie”. W tym okresie dążono do jak największej autentyczności, do prawdziwego czucia i wyrażania na scenie. Gra aktorska była pełna ekspresji, a aktor był genialnym obserwatorem i posiadał umiejętność odwzorowania odczuć z codziennego życia podczas występu. Najważniejszym celem takiego modelu gry było wywołanie u publiczności autentycznych przeżyć.