NARODOWY TEATR HISZPANII

Przenieśmy się do XVI – wiecznej Hiszpanii. W przeciwieństwie do Włoch, czy Anglii w tym kraju podziwiać sztuki teatralne mogli nie tylko arystokraci, ale również rodziny rzemieślnicze. W tamtym czasie hiszpańscy miłośnicy dramatu czekali jeszcze na wybitnych pisarzy, którzy zaskakiwaliby ich zajmującymi opowieściami ubranymi w plastycznie dobrany język. Wciąż musieli zadowalać się spektaklami stworzonymi na bazie średniowiecznych misteriów, odbywającymi się w podwórzach, zwanych corrales, gdzie aktorzy swoją sprawnością oraz kolorystyką strojów próbowali ubogacić nudne opowieści.

Sytuację poprawił ktoś, kto za cel wyznaczył sobie sprawianie przyjemności publiczności. Lope de Vega Carpio został okrzyknięty twórcą narodowego teatru hiszpańskiego – komedii płaszcza i szpady. Tworzył dzieła łączące w sobie wiele gatunków, coś z tragizmu i komizmu, trochę romantyzmu i szczypta intrygi. W sztukach jego było wszystko czego oczekiwano – wątki mitologiczne, historyczne, religijne, miłosne, rycerskie i ludowe. Carpio inspirował się ludźmi. Istotami pełnymi namiętności, sprzeczności, emocjonalności. I ludzie oglądali inscenizacje jego dramatów z zapartym tchem, bo czuli, że opowiada historie im bliskie. Wiesz, mój Przyjacielu, właśnie to jest najpiękniejsze w teatrze. Idziesz do miejsca gdzie aktor na żywo odgrywa Ciebie albo Twoich znajomych, zachowuje się jak Wy i jak Wy ma problemy i rozterki. Tym czarował swoich widzów Lope de Vega Carpio – odkrywaniem naturalnego człowieczeństwa, którego w ówczesnym teatrze hiszpańskim brakowało. Carpio napisał około tysiąca ośmiuset sztuk, do naszych czasów zachowało się spośród nich niespełna pięćset. Najsłynniejszymi są „Pies ogrodnika”, „Dziewczyna z dzbanem”, czy „Wędka Feniksany”.